tipaklong

bigla kong naalala ang g-blogs.

noon, kahit wala kang load, pwede ka dumaldal. ibuhos ang emosyon sa pagsulat na walang aawat. basta may cellphone kang nakakapag GPRS, kaya mong sagarin ang oras ng gabi hanggang ikaw mismo ang magsawa sa pagbabasa ng litanya ng iba.

ngayon, kasabay ng mga nagbagong presyo ng bawat produkto, kumaunti na rin ang mga bagay na nakakapagpalumbag-loob nang libre. ultimo walang-lamang kaha ng sigarilyo, binibili na. dito na lang sa opisina ako nakakapg kape nang libre at nakakapagblog. syempre di ko na kailangang sabihing patago pa rin ang ilang bagay-bagay. parang ilan sa hinaing ng karamihan sa atin.

gusto natin ng pagbabago pero takot tayo rito mismo. ayaw natin ng kasalukuyang sitwasyon pero nananatili tayong nakatali sa kadenang bulak. totoong nakakabagabag lumabas at sumali sa ilang mukhang walang pakialam sa bukas, pero sa katotohanan, mas mulat sila sa bulok na kasalukuyan. parang sugal lang ang lahat, no pain, no gain. parang pag-ibig. putang inang pag-ibig.

tama. sa g-blogs ko pala yun unang nakita. pag-ibig at pag-asa. pagluha at kawalan ng paniniwala.